نانِ سخت!
نانِ سخت! وقتی از اتوبانِ شهید بابایی وارد خروجیِ "تلو-لشکرک" می شوی، به مسیری گام گذاشته ای که این روزها دو طرفِ جاده اش پر شده است از شقایق های زیبا! و به علتِ هم سطح بودنِ ارتفاعات در این منطقه، نسیم چنان آرام و یکنواخت می وزد که سبزه های روی تپه های اطراف به شیوه ای هنرمندانه در باد می رقصند و صحنۀ بسیار زیبایی را رقم می زنند!
لواسانات و اوشان و فشم را پشت سر می گذاریم و به منطقۀ میگون وارد می شویم! میگون را نیز پشت سر گذاشته و سه کیلومتر آن طرف تر بابایمان پایش را بر ترمز می کوبد و این انتظارِ طولانی به پایان می رسد و ما، دایی محسن، و مادرمان عاقبت موفق می شویم پروژه ای که بابایمان یک سالِ تمام روی آن کار می کرده است، را ببینیم! و هرگز نه ما و نه مادرمان حتی تصورش را هم نمی کرده ایم که فاصلۀ این پروژه تا این حد از منزل مان زیاد بوده باشد! و بابای ما حق داشته است هر روز آفتاب نزده منزل را ترک می کرده است و شب هنگام به منزل باز می گشته است و تازه غُر زدن های ما و مادرمان مبنی بر دیر رسیدنش به منزل، را نیز با لبخندهایش پاسخ می داده است!
روز شنبه تصمیم گرفتیم از تعطیلی عید مبعث بهرۀ وافری ببریم؛ این بود که همراه با بابایمان به کارگاهِ ساختمانی اش در میگون سر زدیم! و این است کارگاه ساختمانی بابای ما در میگون:
آن غولِ آهنین که بر بالای کوه ایستاده اند و همواره جاده را رصد می کنند، ساختمان پروژه است و اسکلت سمت راست پارکینگِ طبقاتی همین بناست که اگر به یاد داشته باشی داستانِ برپاشدنِ آن به کارتراشی وافری برای مادرمان تبدیل شد و اینجا، ما وَقَعِ آن را خوانده ای
و البته که کار کردن در این مکان سختی های خاص خود را دارد! مانندِ طولانی بودنِ مسیر، سرد شدنِ زودهنگام هوا و تعطیل شدنِ کار در زمستان و از آن طرف گرم شدنِ دیرهنگامِ هوا در بهار و باز هم تعطیل بودنِ کار برای مدت زمانی طولانی، کوهپیمایی در شیبِ تند جهتِ رسیدن به داخل بنا
این مسیر طولانی، سالِ گذشته مسیر رفت و آمدِ هر روزۀ بابای ما بود! بماند که از تیرماه بابایمان پروژه ای نیز در وردآورد گرفتند و بعد از میگون به آن جا نیز سر می زدند! گاهی نیز لازم می شد به دیگر پروژۀ خود در پاسگاهِ نعمت آباد سرکشی کنند و در نتیجه بابای ما بعد از این که هر روزه یک دورِ قمری به دورِ تهران می زدند، به منزل باز می گشتند
اوایل اردیبهشت ماهِ 94 بود که بابای ما یک نفر مهندس استخدام کردند تا برای نظارت بر اجرای پروژه در سال جدید به میگون برود و مهندس مورد نظر که متأهل و بسیار از بیکاری نالان بود، استقبالِ عظیمی از پیشنهادِ بابایمان به عمل آورد! ولی جنابِ مهندس با این که این کار، اولین تجربۀ کاری اش به حساب می آمد، فقط یک روز توانست به میگون برود و سپس به بابایمان اعلام کرد که حاضر به انجام این کار نیست! و به نظر می رسید او بیکاری را بر کار در پروژۀ بابایمان ارجح می داند!
و مادرمان آن روز قضاوت نابه جایی کردند که چقدر مردانِ این دوره بی عار شده اند و چگونه است که وقتی همسرِ این مرد برای دریافتِ حقوقِ ماهیانۀ سیصد هزار تومان هر روزه سرِ کار می رود، او حاضر نیست کاری را بپزیرد که به نسبتِ تجربه اش حقوق ماهیانۀ خوبی دارد! و چگونه است که این مــــــــــرد دل به کار نمی دهد! 
روزی که به میگون رفتیم و دور بودنِ مسیر و نامساعد بودنِ شرایط جوی و از همه مهم تر یک کوه پیمایی هر روزه و اساسی برای رسیدن به ساختمانِ پروژه را دیدیم، مادرمان به نابجا بودنِ قضاوتشان در ارتباط با مهندسِ مذکور، پی بردند و با تمامِ وجود، معنای این عبارت را درک کردند:" وقتی هنوز با کفشِ کسی راه نرفته ای حق نداری در مورد راه رفتنش قضاوت کنی!"
... و بابای دوست داشتنی تو را سپاس، برای همۀ صبح های آفتاب نزده ای که ما به خواب ناز بودیم و تو راهی می شدی تا به موقع به محل کارت برسی!
تو را سپاس، برای همۀ آن کوهنوردی که انجام دادی تا سفره مان را پر کنی از نانِ حلال!
تو را سپاس، برای همۀ آن روی خوشی که با وجودِ سختی کارت، بعد از بازگشت به منزل به ما هدیه کردی و برای خستگی هایی که آن ها را پشتِ لبخندهای مهربانت پنهان کردی!
تو را سپاس، برای همۀ آن روزهایی که تجربۀ کار در آفتاب داغ تابستان را داشتی و یک کوهپیمایی اساسی را نیز چاشنی اش می کردی و باز هم صبوری کردی و روزه های تابستانی ات را گرفتی و البته که ما هم نشینانِ کولر در منزل، هرگز حالِ تو را درک نکردیم!
بابای دوست داشتنی تو را سپاس، برای همۀ آن نانِ سختی که برایمان به خانه آوردی!
*******
پی نوشت اول: و سخت تر از نانی که بابای ما و همۀ باباهای دنیا در می آوردند، نانی ست که کارگرانِ افغانی به سفرۀ خانواده شان هدیه می دهند! آن ها که مسیری طولانی را از بینِ کوه ها و بیابان ها می گذرند و به صورتِ قاچاق وارد مرزِ ایران می شوند و آن وقت با پرداختِ مبلغی بسیار زیاد سیزده نفری بر یک پژو سوار می شوند(!!) تا به محل کار خود برسند! و سال تا سال خانوادۀ خود را نمی بینند! و پولی را که با سختی فراوان به دست می آورند برای پدران شان می فرستند تا خرج و مخارج زن و بچه هایشان را تأمین کند! زن و بچه ای که سال تا سال او را نمی بینند! و مجردهایشان هم به سختی کار می کنند و ما بارها و بارها لابلای مکالماتشان با بابایمان متوجه شده ایم که سریعاً پول می خواهند چون باید به بابای دختر مورد نظرشان بدهند تا دخترش را به همسری بخرند(!) همسری که شاید در تمامی مدت عمرشان چند بار هم او را نبینند!
و روزگار سختی را می گذرانند! و کارِ سختی دارند! و بسیار پیش می آید که در کارگاه اتفاقات ناگواری برایشان می افتد و جسم شان بدجور مجروح می شود و گاهی جانِ خود را نیز در اثر سانحه در کارگاه از دست می دهند! همان ها که جان شان را بر کف دستان شان گذاشته اند!
بماند که خیلی از زیاده طلب ها حق و حقوق شان را پرداخت نمی نمایند و آن ها را چند سال برای دریافت طلب شان معطل می کنند!
پی نوشت دوم: بسیار پیش می آید که وقتی در معیت دوستان و فامیل به گفتگو می نشینیم مردانِ کارمند اعلام می نمایند که کارشان بسیار بد است و درآمدش کافی نیست و بدونِ این که حتی کوچک ترین آگاهی از دردسرهای شغل های آزاد، داشته باشند و فقط ذره ای از نا آرامی ها و گرفتاری هایی که مخصوصِ شغل های آزاد است را ببینند، در موردِ آن بزرگ نمایی می کنند! 
این در حالی ست که بسیاری از آن ها حتی حاضر به کوچک ترین ریسک و پا گذاشتن در بازار نیستند! بازاری که بسیار بی رحم است و هر لحظه دور از انتظار نیست که با نوساناتِ نابه جایش هر آن چه را که سال ها اندوخته ای، بر باد دهد! بماند که فردی با شغل آزاد هرگز از آن آزادی عمل و برنامه ریزی های دقیقی که یک کارمند دارد، برخوردار نخواهد بود! فشار عصبی و سایر نگرانی ها نیز بماند! و ما جای آقایانِ کارمند نیستیم ولی گاهی فکر می کنیم شاید بد نباشد که گاهی با کفشِ شغلِ آزادی ها گام بردارند، شاید در مورد قضاوتشان در رابطه با شغل های آزاد، اندکی تجدیدِ نظر نمایند!
*******
ماوَقَعِ آن چه در میگون گذشت و آشنایی با جغرافیای منطقه می رود به ادامۀ مطلب... با ما بمان!
و این است تصاویری از طبیعت بسیار زیبای میگون
رودخانه ای که از داخل دره می گذرد و در عکس سمت چپ آن را مشاهده می کنید، درست از مقابلِ کارگاهِ ساختمانی عبور می کند و رود "میگون" نام دارد. این رود بعد از پیوستن به جاجرود به سد لتیان می ریزد و تو از شیرِ آب خانه ات آن را می نوشی
و کمی آن طرف تر از محل ساختمان، آبشاری زیبا بود که ما و دایی محسن و مادرمان را به پایین تر از محل پارک کردنِ ماشین کشاند! و ما بابایمان را با کارگران و کارگاهش تنها گذاشتیم و به دلِ جاده زدیم
اصلا نمی توانی تصورش را بکنی که تا چه حد این منظرۀ آبشار، زیبا و آرامش بخش بود
و نمایی از ساختمان که بُعدِ مسافتِ ما از آن را نشان می دهد و عکس بسی هنری شده است!
و نشانه های ترس از ارتفاع در ما، به خوبی در این عکس ها، که کنارِ دره انداخته ایم، نمایان است!
تازه مرتب به دایی محسن مان یادآوری می کردیم که مراقب باشد، زیرِ پایش خالی نشود و به پایین سقوط نکند!
مخصوصاً وقتی ماجراجویی ایشان گل کرده بود و برای عکس انداختن، منطقۀ پرخطری مثل عکس سمت راست را انتخاب کرده بودند
حتی نگرانِ گوشی دایی محسن مان نیز بودیم که از دستش سقوط نکند
بعد از گشت و گذار در محیط اطرافِ پروژه در پایینِ کوه اقدام به کوهنوردی نموده تا مسیری را بپیمائیم که هر روز بابایمان می پیموده است
و مردی خسته! جانِ مادرت دست هایمان را داشته باش که چه حرفه ای بر زانوهایمان واقع شده و خستگی مان را نمایان می کند
و تلاش برای پیمودنِ راهی ناهموار با شیبی تند
و با تمرکز روی این عکس ها به خوبی می توانی شیبِ مسیر پیاده روی و نیز ارتفاع مان از سطح دریا () را ارزیابی کنی
و هیچ چیز نمی توانست به اندازۀ دیدار با یک بیلِ مکانیکی ما را دچار ذوق زدگی کند و خستگی راه را از تن مان به در کند
و تلاش مان برای سنگ نشینی
حالا که خوب به عکس ها نگاه می کنیم، می بینیم دایی محسن مان تیشرت زرد رنگش را خیلی خـــــوب با لباس نارنجی ما ست کرده است تا در نتیجۀ ست کردن با ما زیباتر به نظر برسد
و زیبایی انوار خورشید در قابِ دوربین
سمت چپ: باز هم کوه پیمایی و صعود به ارتفاعاتِ بالاتر از محل برپاییِ کارگاه
و اصرارِ ما بر رفتن به سمتِ پایینِ کوه و نوشیدنِ آبی خنک
!
و نمایی از منطقۀ میگون
روزگار بر وفق مراد و نان در آوردنت همیشه آسان باد رفیق! یکی از بی انصاف ترینِ زنانِ دنیا خواهی بود اگر بعد از خواندنِ این پست، جوگیر نشده باشی و امشب برای همسرت شامی جانانه و خاص تدارک نبینی!
قربونِ محبتت
ماشالا به این پسر ورزشکار که همراه مامان و دایی جونش کوهپیمایی کرده 
البته منم از این کارها کرده ام آااااا
ولی از وقتی اومده تهران خیلی بهتره درسته مدت زیادی خونه نیست و گاهی روزهای تعطیل هم میره سر کار ولی بهتر از قبله
ولی روزی که خودمون از نزدیک به میگون رفتیم تازه متوجه عمق فاجعه شدیم و البته که باز هم به روی خودمون نیاوردیم که کارشون خیلی سخته
تو این منطقه خیلی از ساختمون ها رو تو یک همچین پوزیشنی می سازند! تازه هر چقدر بنا عجیب و غریب تر باشه و تو منطقۀ عجیب تری ساخته شده باشه، قیمت ملک بالاتره!
البته زمین و بنا متعلق به ما نیست و همسرم فقط سازندۀ بنا هستند، قرار بود چند واحد رو به جای دستمزد انجام کار به همسرم بدن که ایشون قبول نکردند! چون برای ادامۀ کار به پول نقد نیاز دارند و خرید و فروش این واحدها سخته
اونجا درسته هوای خنک و تمیزی داره اما آفتاباش خیلی کوهستانی و تنده ، ما که گاهی میریم اونجا 5 دقیقه که راه میریم میبینیم کاملاً ساعت و انگشتر با ظرافت تمام تو دستمون جا انداخته و مابقی جاهای دست شدییییییداً سوخته است ت ت ت 
امیدوارم خدا برکت و دل خوش به خانوادتون بده که این سختی ها از تنشون دربیاد
ایشالا که خیر ببینید و کارتون پر باشه از برکت و رحمت الهی
منتظرما.
اومدم عیادت اینم گلهام:
سختی ها و ریسک های شغل آزاد رو هم قبول دارم
بقیه کارمندها رو نمیدونم اما همسر خودم که کارمند هستش واقعا کاری که انجام میده در برابر حقوقی که میگیره واقعا قابل مقایسه نیست
در واقع شغل نیروی انتظامی هم سختی های شغل آزاد رو داره و هم درامد کم کارمندی و یه جورایی خونواده ها هم خیلی از سختی ها رو مجبورند تحمل کنند
حالا بماند که بقیه کارمندها حداقل میتونند برنامه ریزی برای انجام کار دوم رو داشته باشند در صورتی که شغل شریف همسری این وقت رو هم نداره
هر چند سال تو یه شهر بودن و جابه جایی ها و شیفت های شبانه وخیلی سختی های دیگه هم که جای خود دارد
عکساتون هم که مثل همیشه زیبا و دیدنی
و اما فدای علیرضا جون با این کوهنوردی رفتنش
قربون دستای نازش برم که اونجوری رو زانوش گذاشته
بوس برای علیرضا
راستش درآمد شغل های آزاد به نسبتِ ریسک پذیری، سرمایه ای که باید صرفش بشه، بیمه ای که صاحبانِ شغل های آزاد ندارند، و استرس و سختی کاری که تحمل می کنند، اصلا زیاد نیست! سوای این که ممکنه به ناگاه تمام سرمایه ای رو که سال ها جمع کرده اند، به باد بره!
اگر از شغل هایی مثل شغل های همسر شما فاکتور بگیریم، یک کارمند بدونِ سرمایه وارد بازار کار میشه، سختی کارش خیلی کمتره! نیازی به استفادۀ زیاد از ماشین و کارکشیدنِ خیلی زیاد از اون نداره، می تونه از محل کارش وام های زیادی بگیره و بیمۀ خدمات درمانی و بازنشستگی هم که جای خود داره
بدتر این که افزایش قیمت های ناگهانی آخر سال 90 هم مقداری زیادی از سرمایه شون رو فقط در یک کار به باد داد
منظورم اینه که تغییر و تحول تو کارهای آزاد خیلی زیاده
برای همین از مزایای وای فای بیمارستان بی نصیب موندم
قشنگ می تونم هیجان از بیل مکانیکی دیدن رو تصور کنم.....یعنی آدم حااال میاد
ممنونم مریم جون و منم براتون بهترین ها رو آرزو می کنم
گفتم واقعا خداقوت به بابای علیرضا جونم که اینقدر سرسخت ومصمم کار میکنه وایشااله که علیرضا جون هم مثل مامانش قدرشناس محبتهای باباش هست والهی خواهر همیشه سفرتون پرنون وتن مرد خونتون سالم باشه .
دعا میکنم هر چه زودتر خوب شی و از دست این فیبرم های مزاحم خلاص شی