روزی با طعم آش رشته
روزی با طعم آش رشته اول نوشت: پست آش رشتۀ فروردین ماه سال گذشته مان را اینجا ببین
×××××××××××××××××××××××××××××××××
همین دیشب بود که مادرِ عشقِ آش مان به تکاپوی آش پزی افتادند و مقداری نخود و لوبیا را در کاسه ای ریخته و بعد از پاک کردن و شستن در همان کاسه خیساندند.
صبح زود وقتی مادرمان مشغول تهیۀ پیاز داغ اولیه برای آش شدند، آگاهی یافتند که محتوای روغنِ موجود در منزل مان بسیار کم است و از این رو به بابایمان که چند روزی هست قبل از آمدن با مادرمان تماس نمی گیرند و لیست خرید تهیه نمی کنند
، اعلام نمودند که قبل از رفتن یک عدد بطری روغن به مادرمان تحویل دهند و البته یک عدد قرصِ نانِ تازه! و بابای ما نیز که در این قضیه مقصر بودند با وجودِ عجله ای که داشتند خریدِ روغن و نان تازه را به جان خریدند و بدین وسیله در بیرون رفتن شان تأخیر حاصل شد و آشی برایشان پخته شد که یک وجب روغن که نه، نیم وجبی روغن رویش موج می زد
و اما از آن جا که مادرمان مدت هاست به شدت به مصرف سبزی تازه روی آورده اند، و برای اجبارِ خود به مصرف سبزی تازه، حتی یک مثقال سبزی در فریزر نگهداری نمی کنند؛ امروز صبح بعد از تهیۀ پیاز داغ اولیۀ آش و ریختن حبوبات در قابلمه، تصمیم گرفتند برای خرید سبزی تازۀ آش بیرون بروند. ما و مادرمان مدت هاست همیشه با هم برای خریدِ سبزی بیرون می رویم و ما "دودو(همان عصا چرخی)" در دست طی طریق می نماییم و در طول مسیر آواز خوان با مادرمان مسابقه نیز می دهیم و همواره برنده ایم
ولی امروز مادرمان بعد از باز کردنِ درِ تراس متوجه شدند که هوا بس ناجوانمردانه سرد است و به ما اعلام کردند که ما در خانه بمانیم و تلویزیون نگاه کنیم تا خودشان سریعا تا سرِ کوچه بروند و برگردند... ما هم که منطقی با گفتنِ عبارت همیشگی:"باشه" قبول کردیم...
در حال تماشای کارتون بودیم که مادرمان را در حال لباس پوشیدن دیدیم و پرسیدیم:" چیتار می کنی؟" و بعد از اندکی مکث:" داری لباس می دوشی؟" و مادرمان:" بله پسرم میخوام برم سبزی بخرم" و سپس ما:" من خونه باشم؟" و مادرمان:"بله" و ما با تکان دادنِ سرمان به شیوه ای خاص:" باشه"
مادرمان درِ تراس را محکم نموده و قفل کردند. گاز و محتوای آب غذا را چک کردند و با آرامش از منزل خارج شدند و ما که آرامش مادرمان را می دیدیم اصلا توجهی به بیرون رفتنِ مادرمان نداشتیم و با آرامش خداحافظی کردیم! مادرمان درِ ورودی منزل را نیز از پشت قفل نمودند که مبادا آن را باز کنیم و خارج شویم...
به محضِ رسیدنِ مادرمان به مقابلِ درِ ورودی یک عدد ماشینِ سبزی داخل کوچه توقف کرده بود و مادرمان با وجودِ مشاهدۀ سبزی های خراب و پر از گِل، ذوق زده شدند که با خریدِ سبزی از ماشین می توانند زودتر به منزل بازگردند... پس به آقا اعلام کردند که یک کیلو سبزی آش می خواهند (تازه مادرمان بیش از حد ممکن از آقا سبزی خواستند چون نیم کیلو سبزی هم برای آش امروزمان کافی بود ولی مادرمان چون سبزی روی ماشین بود خواستند مراعات فروشنده را بکنند!) ولی آقا طمع کرده و با وجودِ سبزی های خراب ادعا کردند که سنگ یک کیلویی ندارند و مادرمان باید سه کیلو سبزی ببرند! مادرمان هم بی خیالِ سبزی خریدن از ماشین شدند و به راه افتادند! چند قدمی که رفتند آقا صدا زدند :"خانم بیاید سنگ یک کیلویی پیدا کردم!" و مادرمان هم حرف آقا را نشنیده گرفته به راه خود ادامه دادند! البته دلیلِ نشنیده گرفتنِ حرف آقا علاوه بر کم کردنِ روی مبارکِ ایشان، این بود که مادرمان سبزی خوردن هم می خواستند و آقا سبزی خوردن نداشتند!
از آن جا که مادرمان خیلی عجله داشتند تا سر کوچه با دور تند رفتند و از آن جا که قصد داشتند زود به منزل باز گردند تا ما تنها نمانیم مجبور شدند با وجودِ نداشتنِ رضایت قلبی از سبزی فروشِ سرِ کوچه خرید کنند!
بی علاقه گی مادرمان به سبزی خریدن از سبزی فروشِ سر کوچه داستانی دارد بس دراز! مدتی ست خانوادگی متوجه شده ایم که ایشان خود را بی اعصاب نشان می دهند تا وقتی به جای یک کیلو سبزی سه کیلو سبزی می کشند کسی جرأت اعتراض نداشته باشد
اولین بار که مادرمان از این آقا سبزی خریدند، چند ماهِ قبل بود! مادرمان کرفس و کاهو و سبزی کوکو می خواستند و آقا تریپ بی اعصابی به خود گرفته و به گونه ای رفتار کردند که عاقبت یک کرفس نه چندان تازه، دو عدد کاهو (به جای یک عدد کاهو) و دو کیلو سبزی (به جای یک کیلو) در سبدِ خریدِ مادرمان قرار گرفت و تازه آقا طلبکار هم بودند! 
مادرمان با خود اندیشیدند که لابُد آقا آن روز، روز خوبی نداشته اند که این گونه رفتار نموده اند! گرچه نداشتنِ یک روز خوب به هیچ عنوان دلیلِ موجهی برای برخوردی این گونه با مشتری نبود! مادرمان آن روز چیزی به آقا نگفتند و دیگر بار هرگز برای خرید سبزی به مغازۀ ایشان نرفتند! و همواره برای خرید سبزی به مغازه ای واقع در دو کوچه پایین تر می رفتند... مغازه ای که آقا لبخندش همواره بر لبش بود و گوشش همواره با مشتری بود و هر چقدر که مشتری می خواست از هر مدلی که مشتری می خواست، سبزی در سبد مشتری می گذاشت و سبزی هایش نیازی به پاک کردن نداشت بس که تمیز بود! تنها ایرادش این بودکه آن قدر مشتری داشت که هر بار می رفتی باید حداقل ده دقیقه ای را در صف می ایستادی تا سبزی بخری ولی همگان انتظار در صف را به جان می خریدند تا از ایشان سبزی بخرند!
چند هفته گذشت و بابای ما روزی در لیست خرید خود سبزی دیدند و برای خرید به سبزی فروشِ سرِ کوچه مراجعه کردند و آااااااای سبزی ناجوری در سبد خرید بابایمان گذاشته بود و مقدارِ زیادِ این سبزی نافُرم، اعتراضِ مادرمان را برانگیخت! و بابایمان را بر آن داشت که حتی اگر کلاه شان در مغازۀ سبزی فروشِ سرِکوچه بیفتد برای برداشتنش به آن جا وارد نشوند
خلاصه امروز همان روزی بود که مادرمان به علت ذیق وقت مجبور بودند از ایشان خرید کنند! وقتی سفارش خود را با احترام به آقای سبزی فروش اعلام کردند آقا باز همان راه همیشگی را در پیش گرفت! مقداری سیر تازه (خیلی بیشتر از آن چه مادرمان خواسته بودند)، برای مادرمان کشید و وقتی مادرمان فقط نیم کیلو سبزی خوردن و نیم کیلو سبزی آش می خواستند، ایشان اعلام کردند که نمی شود و باید بیشتر سبزی بخرند! آن هم با لحنی بد!
مادرمان هم با خشم به آقا نگاه کردند و بدون این که حرفی بزنند و حتی بدون این که سیرِ تازه ای را که آقا برایشان وزن کرده بودند، را بردارند و پولش را حساب کنند، راه خود را در پیش گرفته و رفتند!
مادرمان به ناچار با سرعت به همان دو کوچه پایین تر رفتند و از خوش شانسی ایشان سبزی فروش مهربان تازه از راه رسیده بودند و هیچ صفی نبود و مادرمان اولین سبزی را به همان میزانی که لازم داشتند از آقای خوشرو خریدند و بعد از عبور از جلوی مغازۀ سبزی فروش بداخلاق به منزل بازگشتند! و با خود عهد کردند حتی اگر از گرسنگی بمیرند دیگر بار پای خود را در مغازۀ سبزی فروش بی نزاکت و سودجو نگذارند!
تجربه نشان داده است که همۀ انسان ها از ادب لازم برای تعامل با دیگران برخوردارند اما متأسفانه برای عده ای از آن ها، باید زور بالای سرشان باشد تا ادب خود را خرج کنند! درست است که در صورت بی اعصاب بودنِ یکی از اعضای خانواده و یا رئیس مان ( در محل کار) شاید ناچار باشیم او را تحمل کنیم ولی مجبور نیستیم یک کاسب بداخلاق را که حرف حساب را نمی فهمد، تحمل کنیم! چیزی که زیاد است کاسب خوش برخورد! و مادرمان به شدت معتقدند گاهی اگر آدمِ فرصت طلب و بداخلاق را ادب نکنیم شک نکن که بزرگ ترین ظلم را در حقش روا داشته ایم!
خلاصه این که تقدیر این چنین بود که دومین آشِ امروز نصیب آقایان سبزی فروشِ طمعکار شود و از قضا روی این یکی آش یک وجب روغن موج می زد!
وقتی مادرمان به خانه رسیدند حسابی نفس نفس می زدند و مشخص بود خوب ورزش کرده اند!(البته یکی از اهداف مادرمان برای نبردن ما یک پیاده روی تند بود تا شور و نشاط نیز پیدا کنند) و البته ما نیز مانند یک کودکِ مودب در همان پوزیشنی که قبل از رفتنِ مادرمان بودیم، دراز کشیده بودیم و فقط با دیدنِ مادرمان لبخند بر لب نشاندیم و سلام کردیم
مادرمان سبزی ها را سریعا شستشو داده و لابه لای دو عدد پارچۀ نخی تمیز قرار دادند تا آبگیری شوند و سپس خورد کرده و داخل آش ریختند و ما نیز به علت حس آش دوستی چند دفعه ای به درخواست خودمان بغل شدیم و محتوای قابلمۀ آش پزی را رصد نموده و خود را برای خوردنِ آش آماده می کردیم. عاقبت آش آماده شد و این است کاسۀ آشِ مادرمان که حقیقتاً یک وجب و نیم روغن رویش موج می زند!
بعد از خوردنِ آش، ما در معیت مادرمان به مهد رفتیم و مادرمان بعد از سپردنِ ما به مهد به کتابخانه رفته و مشغول تصحیح برگه های شاگردان شدند...
حدود ساعت چهار بعدازظهر مادرمان ما را از مهد تحویل گرفتند و ما و مادرمان در طول مسیر با هم حرف می زدیم و ما دست مادرمان را می کشیدیم که با ما مسابقه بدهند. البته همواره ابتدای این مسابقه با عبارت:"مامان دستم بگیر" آغاز می شود و به جز کوچۀ خودمان ما بدون در دست داشتنِ دستِ مادرمان مسابقه نمی دهیم! و این ست نوای قلبی مادرمان در تمامِ مدت مسابقه دادن مان:"
دستم را به تو می دهم!
تا همیشه دستم را در دستانِ کوچکت بفشار!"
بعد از خریدِ آبمیوه برای ما و سلام کردن به اسباب بازی های پشت ویترین، ما و مادرمان به کوچۀ خودمان وارد شدیم و این جا بود که ما طبق معمول اجازه داشتیم دست مان را رها کنیم و به صورتی واقعی مسابقه بدهیم!
در مسیر مسابقۀ ما، یک آقا پسر تراکت پخش کُن قرار داشت که جلوتر از ما در حال پخش تِراکت بودند و ما صورت ایشان را نمی دیدیم... ما و مادرمان دوان دوان از ایشان جلو افتادیم و وقتی به ورودی منزل مان رسیدم توقف کردیم و تا باز کردنِ در، آقای تراکت پخش کن به ما رسید و به مادرمان سلام کرد و مادرمان با نگاهِ مجدد به آقا متوجه شدند که ایشان یکی از شاگردانِ ترم های قبلی ایشان بوده اند... حالا مادرِ ما را تصور کن که چون لبو سرخ شده بودند!
البته ما معتقدیم تصورِ این که معلمی با آن همه جدیت در کلاس درس، حالا در پیاده رو با پسرش مسابقه بدهد و بخندد، شاید برای شاگرد مادرمان و شما عجیب باشد ولی برای ما نه تنها عجیب نیست بلکه بسیار هم لذت بخش است
البته هرگز فکر نکن اگر مادرمان صورت آقا را هم می دیدند ایشان را می شناختند...
و بدین وسیله بعد از خوردنِ کاسۀ آش با یک و نیم وجب روغن توسط مادرمان، این دومین کاسۀ آش با حداقل دو وجب روغن بود
+ قبول داریم گاهی ما مشتری ها نیز بدجور روی اعصابِ فروشنده ها می رویم و کارمان بس نادرست است ولی مشتری مداری اصلی ست که یک فروشنده در صورت نداشتنِ آن باید بعد از مدتی بساطش را جمع نموده و خانه نشین شود!
+ بد نیست یادمان بماند هیچوقت نباید رضایت مشتری، سودِ همه روزه و از همه مهم تر رضایت خداوند و کسبِ روزی حلال را فدای سود یک روزه و خشم خداوند و روزی حرام کنیم
+ کاش آقایانِ سبزی فروش و کاسب های بی انصاف از شاگرد مادرمان بیاموزند که با وجودِ تحصیلاتِ دانشگاهی برای کسب روزی حلال در این سن تراکت پخش می کند...
واااای عجب آآآشی....اون هم تو این سرما....واقعا میچسبه
دست گلت درد نکنه دوست با هنرم....آیدین من لب به آش و سوپ نمیزنه و همسری هم هیچ استقبالی نمیکنه و برای همین آش فقط خونه مامانامون قسمتم میشه
و وااااقعا بهت تبریک میگم که میتونی علیرضا رو خونه بزاری و بری خرید....باورت نمیشه من تازه یکی دوماه میتونم آیدینو بزارم و برم حموم....تازه آنچنان ذوقی هم میکردم تصورشو نمیتونی بکنی
یک بار پارسال بهش گفتم ایدین میمونی من برم خرید و بیام و اصلا موافقت نکرد...البته الان فهمیدم تو موارد ضروری نباید بهش حق انتخاب بدم و بهتر بود میگفتم بمون من میرم خرید و زود میام...خوب اون موقع شاید زود هم بوده و باید دورباره امتحان کنم
و احسنت به مامان شاغلی که سبزی تازه مصرف میکنه و خرید هم میره
اون مغازه دار هم جزو آدم هاییه که من هم اصلا نمیتونم تحملشون کنم...اصلا اون پولی که درمیاره با سبزی زور دادن حلاله؟؟!!
همسر من مغازه داره...و هر وقت میرم پیشش همه از اخلاق و خوش برخوردیش تعریف میکنن
خیلی لذت بردم از حرف گوش کنی علیرضای ماهم
راستی این با دودو بیرون رفتن کار هرروزه من و ایدین بود و من هم همیشه دنبالش مسابقه میدادم....انقدر دلم بهار میخواد....با این سرما و یه عالمه لباس پوشوندن بیرون رفتن سخته....ایشالا همیشه خوش باشین و شاد و کانونتون گرم
آخه می دونی بچه ها چیزهایی رو که نمی خورند تو مهد و در معیت همسالانشون می خورند
دفعۀ دوم چند ماه پیش بود که پستچی گواهینامه مو آورده بود و دیدم دیر میشه تا علیرضا رو آماده کنم برای همین بهش گفتم میرم و زود برمیگردم و بازم هیچ اتفاقی نیفتاد و البته که این بار رکورد شکستم و رفت و آمدم بیست دقیقه ای طول کشید.
باهات موافقم که نباید بهش در این مورد حق انتخاب بدی و نکتۀ دیگه اش همون آرامشه! وقتی بی خیال و با آرامش و بدونِ این که بهش تذکری بدی که فلان کار و نکنه و به فلان چیز دست نزنه بری بیرون اونم می فهمه که موندنش تو خونه کاری پر استرس و ترسناک نیست و به راحتی قبول می کنه. من خیلی راحت بهش گفتم و هیچ سفارشی هم بهش نکردم برای همین راحت قبول کرد
آره خیلی علاقه دارم سبزی تازه مصرف کنم اگه آقایون سبزی فروش سودجو اجازه بدهند
باور کن این افراد همیشه سبزی هاشون می مونه روی دستشون! من که به شخصه جایی که فروشنده اش بداخلاق باشه دیگه نمیرم
و با این کار فقط به خودشون لطمه می زنند
آفرین به محمد آقای خوش اخلاق البته از قیافه شون هم آرامش و خوش خلقی مشخصه
البته من تراکتی رو که پخش می کرد ندیدم ولی شاید هم تو این فصل برای خودش تبلیغ کلاس خصوصی می کرده
دوستی با شما برام باعث افتخاره و شما رو لینک می کنم
نازنین فاطمه رو می بوسم
من یه بار با ذوق اینکه به پسرم یاد بدم که برای خونه خرید کنه خیلی سنگین پشت پنجره وایستادم وامیرو فرستادم که از سبزی فروش کوچه واسم نیم کیلو سبزی بگیره وعاقبت این شد که سبزی فروش دوکیلو سبزی داد به امیرصدرا ومن هی از اون بالا جیغ داد وبیداد که توروخدا نیم کیلوش کن و کو گوش شنوا وهمانا من تا وقت اومدن پدرخانواده به خانه همچنان سبزی پاک میکردم وغر میزدم ودراخر این شد که اونروز به در همسایه من سبزی پاک شده پخش میکردم 
بهتره از این به بعد که امیرجان و می فرستید خرید فقط به اندازۀ نیم کیلو سبزی بهش پول بدید
فک کنم مشکل گوشیمه چون کامی جان نمیتونه فر مت ضبط شده هامو بخونه.خلاصه خواهر نتونستم ولی بازم تلاش میکنم
من و کیانا دوست نداریم ولی برای مردهای خونه پختیم
لطف داری عزیزم
در واقع از بهانه های بنی اسرائیلی برای توجیه کار خودشون و وارد کردن پول حروم به خونه هاشون کمک می گیرند! یا کارمندی کار نمی کنه و وقتی بهش میگی میگه مگه من چقدر حقوق می گیرم!
کلی از خوندن جمله "چیتار می کنی " خندیدم
فعلا اینها یادم اومد،ودر اخر باز هم یاداور میشویم که ااااای دلمان آش با پیاز داغ فراوان و سیر داغو نعناع داغ خواست(خوب عذاب وجدان گرفتی
خیلی خوبه که علیرضای عزیزم تنها میمونه توی خونه من تا توی پارکینگ هم بخوام برم باهام میاد 
بوس به روی ماه علیرضای عزیزم با کله خوشگلش 